Emancipatie

Emancipatie, voor mij een vanzelfsprekendheid. Hoe dat komt? Door mijn opvoeding. Mijn moeder was een periode in haar leven een actieve ‘rooie vrouw’. Mijn vader steunde haar in haar opvattingen. Zo ook werden wij in ons gezin opgevoed, om later als we groot waren zelfredzaam te zijn. Mijn keuzes werden gerespecteerd, dit is de basis van emancipatie. Uiteraard heb ik ook mijn karakter en een karaktereigenschap is toch wel knokken. Als ik een jongetje was geweest, was ik zeer waarschijnlijk een straatjongentje geweest en zou ik letterlijk wel eens keer, in het kader van opkomen voor jezelf, iemand flink de waarheid gezegd hebben. Als meisje durfde ik dat niet.

Laatst had ik een gesprek met mijn partner over zorgzaam en attent zijn in je relatie. Zorgzaam, hmmm waar denk je dan aan, boterhammetje smeren, zijn was doen, één, twee of liefst drie biertjes pakken voor mannetje lief als hij thuis komt. Nou ik kan je zeggen DIKKE NEUS, ECHT NIE! Hoe komt dat toch dat ik daar zo’n aversie tegen heb? Karakter? Opvoeding? Egoïsme? Serieus ik kan je daar geen antwoord op geven, maar ik heb wel een vermoeden. Ik heb namelijk een bloedhekel aan afhankelijk zijn in de negatieve zin van het woord. Ik zal zelf dan ook niet snel hulp vragen en voel ook een soort falen als ik dat wel moet doen.

Eigenlijk zou ik in verleden tijd moeten schrijven want ik ben hard gaan oefenen om wat meer vrouw te mogen zijn. Kwetsbaar, zacht en soms zelfs wel afhankelijk. En geloof me ik ben dit letterlijk in praktijk gaan zetten. Mijn partner moest die kliko maar aan de straat zetten, sterker nog ik wilde me daar niet meer mee bezig houden, maar helaas, het is mislukt, hij vergeet het en ik niet. Laat gaan, laat gaan. En als mijn lief moe thuis komt van zijn werk staat het kaasje, toastje en biertje klaar, gezellig toch? De strijd met mezelf kan ik steeds meer loslaten en het voelt goed. Is dat ook geen gelijkheid, dat je jezelf kunt zijn?

Klussen is natuurlijk lange tijd mijn beroep geweest, een mannending? Neuj. Voor mij heel normaal. Vaak ben ik benaderd door de krant, tv, en andere organisaties. Graag willen ze mijn verhaal horen. En telkens weer ben ik oprecht verbaasd. Ik weet nu dat anderen het niet zo normaal vinden als ik, en soms moet ik me even inleven in hun mening hierover, en doe ik zelfs stigmatiserende uitspraken waarvan ik weet dat ze die willen horen, dit als ik me even niet kan omschakelen.

Nu ben ik gevraagd door de PvdA ’s-Hertogenbosch om te komen spreken op 8 maart. 8 maart is het namelijk internationale vrouwendag. De PvdA ’s-Hertogenbosch viert Internationale Vrouwendag onder het motto ‘Haak in!’ Over emancipatie, solidariteit en keuzevrijheid. Helaas is mijn gevoel en mening niet maatgevend voor hoe het er in veel delen van de wereld en zelfs in Nederland aan toe gaat. De kansen en mogelijkheden van mannen en vrouwen zijn nog steeds niet vanzelfsprekend gelijk, kijk maar naar de salarisverschillen voor een en hetzelfde beroep van een man en vrouw.

Afijn dit is een onderwerp waar ik oeverloos over door kan praten en velen met mij. Daarom is het ook goed om dit onderwerp te blijven aansnijden. Ik zal mijn mening delen 8 maart met anderen. Er zullen heren zijn in een ‘vrouwenberoep’ en vrouwen in een ‘mannenberoep’ Dit alleen wekt al discussies op toch?